شير شتر تک کوهانه کاملاً سفيد و شبيه شير شتر دو کوهانه است. معمولا وقتي شتران از علوفه هاي سبز تغذيه مي کنند، شيرشان شيرين است، اما برخي مواقع به خاطر تغذيه ي بوته هاي مناطق خشک و بياباني شور مي شود.

ويتامين هاي شير شتر:

ويتامين هاي B1، B2، اسيد فوليک و اسيد پانتوتنيک در شير شتر، پايين و محتواي B6 و B12 شير شتر مشابه مقادير موجود در شير گاو مي باشد، اما نسبت به شير انسان بالاتر است.

شير شتر، نياسين و ويتامين C بيشتري نسبت به شير گاو دارد.

مواد مغذي موجود در شير شتر:

پروتئين هاي شير شتر اسيدهاي آمينه ي ضروري براي انسان را به ميزان رضايت بخش و حتي بالاتر از ميزان تعيين شده توسط موسسات FAO/WHO/UNU تأمين مي کنند.

شير شتر مي تواند حداقل پروتئين هاي ضروري روزانه ي انسان مخصوصاً اسيدهاي آمينه را تأمين کند، چون نيازهاي انسان در محيط هاي گرم و خشک بر پايه ي کالري کمتري است و پروتئين و آب نقش مهمي دارند، مقادير کمي شير شتر مي تواند نياز انسان را در اين مناطق تامين کند.

کمترين مقدار مورد نياز مواد معدني کلسيم و فسفات، 800 ميلي گرم در روز است که با خوردن 5/2 و 4 فنجان شير شتر، به ترتيب کلسيم و فسفات تأمين مي شود.

همچنين شير شتر حاوي مواد معدني کم مقدار مثل آهن، روي، مس و منگنز مي باشد.

خصوصيات دارويي شير شتر:

شير شتر به صورت خام و به صورت محصولات تخميري براي درمان زخم معده، بي نظمي هاي بدن، اسهال، يبوست، زخم ها و حتي براي افزايش قدرت باروري تخمدان هم به کار رفته است.

شير تخميري shubat در هند، ليبي و قزاقستان براي درمان سل به کار رفته است.

همچنين درمان بيماري هاي سخت معده اي هم با استفاده از شير شتر گزارش شده است.

بيماران داراي هپاتيت نيز بعد از خوردن شير شتر عملکرد بدن شان بهبود پيدا مي کند.

شير شتر همچنين در درمان ديابت موثر بوده است که به دليل حضور پروتئين شبه انسولين در شير شتر مي باشد.

در کشورهاي آفريقايي(مصر، سودان، کنيا و سومالي) اين اعتقاد در بين شتربانان وجود دارد که مرداني که شير شتر مي نوشند، قوي تر، تنومندتر و سريع تر هستند.

به دليل خواص بالاي اين شير، بعضي محققين نام " طلاي سفيد بيابان " را براي آن مطرح کرده اند.